Orle Gniazda - warownie jurajskie
Zamek w Podzamczu - Ogrodzieniec
Zwaliska zamku ogrodzienieckiego należą bezwarunkowo do najpiękniejszych na świecie.
Pierwsze umocnienia stanęły tu za panowania Bolesława Krzywoustego i przetrwały do 1241 roku, kiedy to najazd tatarski zrównał je z ziemią. Na ich miejscu w połowie XIV wieku zbudowano zamek gotycki - siedzibę rodu rycerskiego Włodków Sulimczyków. Warownia była doskonale wkomponowana w teren: z trzech stron osłaniały ją wysokie skały, a obwód zamykał kamienny mur, wjazd prowadził wąską szczeliną między skałami. XVI-wieczna przebudowa, gdy właścicielami zostali krakowscy Bonerowie, przekształciła zamek w renesansową rezydencję. Warownia składała się z rozbudowanego, trzywieżowego zamku górnego oraz obszernego przedzamcza.
W 1655 roku podczas potopu szwedzkiego zamek został zdobyty przez wojska szwedzkie, które stacjonowały w nim prawie dwa lata, rujnując znaczną część zabudowań.
W 1702 roku również nie oparto się szwedzkiemu szturmowi. Pożar strawił wówczas ponad połowę zamku. Praktycznie nie podjęto już jego odbudowy. Ostatni mieszkańcy opuścili zrujnowaną warownię około 1810 roku. Po II wojnie światowej postanowiono zadbać o zachowanie zamku w formie trwałej ruiny.
Prace konserwatorskie przeprowadzono w latach 1949-1973, a ich efekty możemy podziwiać do dziś.
Zamek w Mirowie
Zamek Mirowski został zbudowany za czasów Kazimierza Wielkiego (XIV wiek), na miejscu wcześniejszego grodu. Poczatkowo jako jednopiętrowa budowla otoczona murem obronnym, należąca do rodu Lisów.
W roku 1489 roku posiadłość nabyli Myszkowscy od ówczesnego właściciela Piotra z Bnia, którzy to zamek rozbudowali czyniąc z niego swoją rodową siedzibę. Głowny budynek został podwyższony, wybudowano wieżę o pięciu kondygnacjach a w skale wykuto piwnice i dolne pomieszczenia. Powstał także zamek dolny z pomieszczeniami mieszkalnymi, którego dzidziniec zamknięto nowymi murami obwodowymi. Gdy zamek stał się niewystarczający dla Myszkowskich sprzedali ją Korycińskiemu a on w 1787 roku rodowi Męcińskich.
Po potopie szweckim Orle gniazdo zostało opuszczone i opadło w ruinę.
Zamek w Bobolicach
Zamek wzniesiono za panowania Kazimierza Wielkiego, na nieregularnym planie dopasowanym do kształtu wapiennej skały.
W górnej części znajdowała się cylindryczna wieża. Wedle tradycji, w dawnych czasach, istniały tu siedziby rozbójników, którzy ograbiali okoliczną ludność oraz przejeżdżających w pobliżu kupców.
W latach 1370-1396 zamek znajdował się w rękach Władysława Opolczyka, a królestwu został przywrócony przez Władysława Jagiełłę. Wtedy to Bobolicki zamek przeszedł w ręce rodziny Krezów, która posiadała go przez blisko 200 lat.
W 1587 roku został zdobyty przez wojska arcyksięcia Maksymiliana, a następnie odbity przez wojska Zamoyskiego. Zamek znalazł się w rękach Myszkowskich, a potem Męcińskich.
W XVII wieku nie oparł się wojskom szwedzkim podczas potopu, po czym został opuszczony i popadł w ruinę. Gdy Jan Sobieski ciągnął na odsiecz Wiedniowi zatrzymał się w Bobolickim zamku, który był zniszczony w takim stopniu że Hetman musiał nocować w namiotach. Podjęto potem wprawdzie próby jego odbudowy, ale zaniechano ich pod koniec XVIII wieku.
Po drugiej wojnie światowej zabezpieczono mury jako trwałą ruinę. Do dziś zachowały się tylko resztki ścian i wieży oraz podania i legendy, jak przystało na tak ciekawe ruiny.
W XIX wieku znaleziono w lochach okrągłej zamkowej baszty ogromny skarb. Okoliczni mieszkańcy powiadają, że nie wszystko złoto znaleziono, że w dalszym ciągu nie odkryto korytarzy łączących oba zamki oraz tunelu prowadzącego z podziemi Bobolic do pobliskiego Ogorzelnika.
W chwili obecnej zamek jest odbudowywany.